Ο 33χρονος Ζαχαρίας Κωστόπουλος (Zackie Oh, η drag persona του), γνωστός ακτιβιστής της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και drag queen, ήταν ο άνθρωπος ο οποίος βρήκε τραγικό θάνατο, όταν υπό την επήρρεια ουσιών φέρεται να αποπειράθηκε να ληστέψει το μεσημέρι της Παρασκευής κοσμηματοπωλείο επί της οδού Γλάδστωνος στο κέντρο της Αθήνας.
Ο Συνήγορος του Πολίτη θα ήταν θεμιτό να έχει ενεργοποιηθεί αυτεπαγγέλτως σ’ ένα τόσο σοβαρό θέμα, κι ενόσω έγινε όλο και πιο ξεκάθαρο όσο περνούσαν οι μέρες ότι υφίσταται πρόθεση συγκάλυψης ευθυνών δημοσίων οργάνων. Δικαιοσύνη για τον Ζακ Κωστόπουλο και Ασφάλεια για τους πολίτες και τις πολίτισσες που για κάποιο λόγο βρίσκονται υπό αστυνομική εξουσία.
Να θυμίσουμε στους αναγνώστες μια ακόμη προγενέστερη μαρτυρία που σοκάρει: “Το παιδί ήταν πεσμένο κάτω στο πλευρό με το πρόσωπο του προς εμάς. Κρατούσε με το χέρι του το λαιμό του αλλά δεν έφευγαν αίματα από το λαιμό. Είχε πληγές παντού. Τα μάτια του τα είχε ορθάνοιχτα και με κοίταζε, τα χείλη του τρεμοπαίζανε, ήμουν ούτε στα δύο μέτρα. Είχα την αίσθηση ότι κάτι ήθελε να πει. Ήταν κι ένας κύριος ακόμα που προσπαθούσε να τους αποτρέψει γιατί συνέχισαν να τον χτυπούν» συμπληρώνει η μάρτυρας. Φαίνεται, λοιπόν, ότι παρά το γεγονός ότι ο Ζακ ήταν ήδη τραυματισμένος και αιμόφυρτος στο δρόμο, η επίθεση εναντίον του συνεχίστηκε και μάλλον από περισσότερους ανθρώπους πλην των δύο κατηγορούμενων. Σ’ ένα από τα βίντεο φαίνεται ξεκάθαρα ένας άνδρας με μαύρο αμάνικο μπλουζάκι να τον πατάει.
Η επιστολή:
Αξιότιμε κύριε πρωθυπουργέ,
Ονομάζομαι Ελένη Κωστόπουλου και είμαι η μητέρα του Ζαχαρία Κωστόπουλου, που άφησε την τελευταία του πνοή έξω από ένα κοσμηματοπωλείο στην Ομόνοια. Ίσως να γνωρίζετε την υπόθεση που έχει λάβει μεγάλες διαστάσεις λόγω της απάνθρωπης και σκληρής κακοποίησης που δέχθηκε το παιδί μου πριν ξεψυχήσει. Ήταν αποτρόπαια η εικόνα αστυνομικών να χτυπούν ένα αιμόφυρτο, ανήμπορο πλάσμα και να βάζουν χειροπέδες στο άψυχο κορμί του, ενώ στη συνέχεια δεν έκαναν τίποτα για να διασφαλίσουν τον περιβάλλοντα χώρο και να συλλέξουν στοιχεία για τις συνθήκες του θανάτου του. Η απάντηση δε του προέδρου της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αθηνών Δ. Πάκου «αυτή είναι η πρακτική και σε όποιον αρέσει» ήταν εξοργιστική και ντράπηκα για τον τρόπο που οι Αρχές αντιμετωπίζουν έναν άνθρωπο.
Οι σκληρές εικόνες των βίντεο που δημοσιεύτηκαν μας σόκαραν, μας εξόργισαν και κλόνισαν συθέμελα την εμπιστοσύνη μας προς την πολιτεία και το κράτος δικαίου, στο οποίο επιθυμούμε να μετέχουμε όλοι. Κανένας άνθρωπος δεν άξιζε αυτή τη μεταχείριση και αυτόν τον τρόπο θανάτου. Όλοι, ανεξαιρέτως, έχουμε το δικαίωμα της απολογίας και της ίσης μεταχείρισης – δικαίωμα που το παιδί μου στερήθηκε, ενώ, όπως καταδεικνύουν όλα τα στοιχεία, μπήκε στο κοσμηματοπωλείο κυνηγημένος και φοβισμένος και όχι για να κλέψει, αλλά κατέληξε να αντιμετωπιστεί με τον πιο σκληρό και βάναυσο τρόπο μπροστά στα μάτια αμέτοχων περαστικών.
Ο Ζαχαρίας πάλευε καθημερινά για το σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και την ίση μεταχείριση των ανθρώπων κι όμως πέθανε εξαιτίας της ρατσιστικής, απάνθρωπης μεταχείρισής του από συνανθρώπους μας σε μία κοινωνία – θέλω να πιστεύω – δημοκρατική και ελεύθερη όπως η δική μας. Σας ζητώ, με πόνο ψυχής, να μεριμνήσετε για τη δίκαιη τιμωρία όσων συμμετείχαν στη δολοφονία του παιδιού μου. Κάθε άνθρωπος έχει αξία και μία οικογένεια που τον αγαπά και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να παίρνει τον νόμο στα χέρια του. Η υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής με τέτοιο τρόπο, μέσω της αυτοδικίας, παραπέμπει σε φασιστικά καθεστώτα και νοοτροπίες που στην Ελλάδα έχουμε μάθει να ανεχόμαστε.
Ας μην επιτρέψουμε σε ρατσιστικά, φοβικά και βάρβαρα ένστικτα να κυριαρχούν. Ας μην αφήσουμε την κοινωνία μας να γίνει μία ζούγκλα, αλλά ένα πλαίσιο στο οποίο θα μεγαλώσουν άφοβα τα παιδιά και τα εγγόνια όλων μας. Ας προσπαθήσουμε να φτιάξουμε έναν κόσμο σαν αυτόν για τον οποίον μαχόταν ο Ζαχαρίας: χωρίς βία, με σεβασμό στον άνθρωπο. Θα κλείσω με δύο φράσεις του ίδιου του Ζαχαρία, σαν τραγική ειρωνεία, όπως τις είχε γράψει σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης το 2015. «Συνεχίζω να διαβάζω ότι σχεδόν κάθε ρατσιστική επίθεση που έγινε μπροστά σε κόσμο, δεν αντέδρασε κανείς και καμία. Θεωρώ ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό, το ότι κλαιγόμαστε αντί να αντιδράμε, το ότι κοιτάμε τη δουλειά μας όταν άλλοι άνθρωποι μας χρειάζονται. Και μην αντιδρώντας στην πράξη, του αφήνουμε χώρο».
Διαβάστε, επίσης:Στον Κορυδαλλό οδηγήθηκε ο Γιάννος Παπαντωνίου και στον Ελαιώνα Θηβών η σύζυγός του
