Το «60’ Ελλάδα», με τον Νίκο Μάνεση, συνεχίζει το ταξίδι του και αυτή τη φορά θα βρεθεί στην Σίκινο!
Ένας μικρός αιγαιοπελαγίτικος βράχος ανάμεσα στην Ίο και την Φολέγανδρο, νησιά που συγκριτικά με τη Σίκινο μοιάζουν με πολύβουα τουριστικά μεγαθήρια.
Ναι, η πρώτη αίσθηση που αποκομίζεις όταν φτάνεις μετά από 12 με 14 ώρες ταξίδι στην Αλοπρόνοια -το λιμάνι του νησιού- είναι πως συναντάς επιτέλους την αυθεντική ομορφιά των Κυκλάδων. Βλέπετε η απομόνωση και η άγονη γραμμή έχουν, άθελά τους, κρατήσει αναλλοίωτο το νησί, τόσο σε επίπεδο ανθρώπων όσο και σε επίπεδο τρόπου ζωής.
Οι κάτοικοι είναι περίπου 300 κι όλοι μένουν εκεί από επιλογή. Άλλωστε, αν δεν είσαι συνειδητοποιημένος, δύσκολα βγάζεις τον χειμώνα. Κοινωνία ζωντανή και άνθρωποι δραστήριοι που θέλουν να περνούν καλά και να έχουν το νησί τους καθαρό.
Πολλοί είναι οι Ευρωπαίοι που μένουν μόνιμα στο νησί, στο Χωριό, τον έναν από τους δύο οικισμούς της Χώρας της Σικίνου, ο οποίος απλώνεται στις δύο αντικριστές βουνοπλαγιές. Επτά στα δέκα σπίτια ανήκουν πια σε Άγγλους, Ιταλούς και Γερμανούς. Εκεί, συναντάμε και τον Βρετανό πυροσβέστη που έγινε Ορθόδοξος …
Η δεύτερη συνοικία της Χώρας είναι το Κάστρο. Σε ένα σκηνικό τραχύ και αυθεντικό, συναντάς ότι έχει να κάνει με πολιτισμό: υπηρεσίες, φούρνο, μπακάλικο, εστιατόρια και μικρά καφέ.
Και μετά τις πρώτες εικόνες, αρχίζει η περιπέτεια με τον… γνωστό τρόπο της εκπομπής. Περίπλους και ξενάγηση στις άγνωστες παραλίες. Μαζί με την αμμουδιά της Αλοπρόνοιας, μόνο δύο παραλίες είναι προσβάσιμες οδικώς: το Διαλισκάρι και ο Άγιος Γεώργιος. Εκεί, πέσαμε πάνω στους… εισβολείς. Μια «παντόφλα» με εργάτες και μηχανήματα που έκαναν πραγματική απόβαση στο νησί. Σύνθημα και πολεμική ιαχή: «έφτασε το γρήγορο Ιντερνετ». Επιτέλους, το ποντισμένο καλώδιο οπτικής ίνας έρχεται να συνδεθεί με το δίκτυο του νησιού.
Πλοία δεν έχουν, έχουν όμως διαδίκτυο και μάλιστα γρήγορο. Μικρή η διαφορά πάντως τόσο για τον μοναδικό επαγγελματία ψαρά του νησιού που συναντήσαμε εν ώρα εργασίας, όσο και για τη μοναδική καλόγρια στο μοναστήρι της Χρυσοπηγής (ή Ζωοδόχου Πηγής) στην κορυφή του λόφου, πάνω από το Κάστρο. Πρόκειται για μια οδοντίατρο από την Ρουμανία που τα άφησε όλα για να αφιερωθεί στον Θεό. Και τι σύμπτωση, την είχαμε συναντήσει ξανά στην Άμφισσα. Στην Σίκινο ωστόσο, οι ντόπιοι θέλουν και την ιατρική της ιδιότητα. Οδοντιατρείο έχουν, οδοντίατρο δεν έχουν!
Σε αυτό το οδοιπορικό, δείτε ακόμη την Επισκοπή, το ρωμαϊκό μαυσωλείο, που έγινε εκκλησία, το «Τάμα» του Οδυσσέα Ελύτη την επιθυμία – διαθήκη την οποία εκπλήρωσε η σύντροφός του Ιουλίτα Ηλιοπούλου αλλά και τον παπα-Θόδωρο, τον ιερέα «έμβλημα» του νησιού με το βιολί του …
