Αισθητή έκαναν ακόμη μια φορά τα μέλη του Ρουβίκωνα την παρουσία τους στο κέντρο της Αθήνας, καθώς αιφνιδίως εισέβαλαν το πρωί στο κτίριο της πρεσβείας της Ισπανίας στην οδό Διονυσίου Αρεοπαγίτου, κάτω από την Ακρόπολη, πιάνοντας εξ’ απίνης τόσο τους άνδρες ασφαλείας, όσο και τις αστυνομικές δυνάμεις.

Περίπου δέκα άτομα, μέλη του Ρουβίκωνα, που πραγματοποιούν κατάληψη στο κτίριο, πέταξαν φέιγ βολάν και προκάλεσαν φθορές.

«Στεκόμαστε στο πλευρό των καταπιεσμένων της Καταλονίας, της Βασκονίας, της Ισπανίας. Στεκόμαστε ενάντια στην κρατική βία και καταστολή», γράφουν στο κείμενο που ανήρτησαν σε γνωστό site του αντιεξουσιαστικού χώρου.

Σύμφωνα με πληροφορίες από την αστυνομία υπήρξαν κάποιες φθορές, ωστόσο τα μέλη του Ρουβίκωνα είχαν και μια ολιγόλεπτη συνομιλία με τον Πρέσβη της Ισπανίας.

Η κατάληψη έληξε με επέμβαση της αστυνομίας η οποία πραγματοποίησε 18 προσαγωγές. Ανάμεσα στα άτομα που έχουν προσαχθεί υπάρχουν και τέσσερις γυναίκες.

Στο κείμενο που ανήρτησαν αναφέρουν:

“Ενάντια στην καταστολή που ασκεί το Ισπανικό κράτος
Αλληλεγγύη στους καταπιεσμένους την Καταλονίας

Ο εθνικισμός είναι μια από τις πιο σοβαρές, μεταδοτικές και θανάσιμες κοινωνικές νόσους. Γεννιέται πάντα από τη σύγκρουση συμφερόντων ανάμεσα σε κυρίαρχες τάξεις, είτε με τη μορφή της ιμπεριαλιστικής πάλης όταν έχουμε εθνικούς πολέμους, είτε ως αποτέλεσμα εθνοτικής καταπίεσης που μια ντόπια κυρίαρχη τάξη χρησιμοποιεί ώς όχημα για να “απελευθερώσει” το δικό της μαντρί.

Στη συνέχεια, ο εθνικισμός θα καμουφλάρει πίσω από το φαντασιακό του κάθε κοινωνική αδικία, κάθε ταξικό χάσμα δημιουργώντας τη βάση για την αλληλοσφαγή δούλων στο όνομα των τωρινών ή των αυριανών αφεντάδων τους. Αυτή είναι η νομοτέλεια του εθνικισμού και δισεκατομμύρια τάφοι, σφαγές και ερημώσεις, απερίγραπτη ανθρώπινη δυστυχία στην ιστορία το επιβεβαιώνουν.

Αυτό συμβαίνει και στην Καταλονία. Αφού έχουμε καπιταλισμό, η ντόπια αστική τάξη και η τοπική πολιτική ελίτ μιας πλούσιας (σε σχέση με τις υπόλοιπες πάντα) επαρχίας ενός “πολιτισμένου δυτικού κράτους” θέλει το δικό της μαντρί. Απέναντι της η εθνική αστική τάξη και η κρατική ελίτ μιας πάλαι-ποτέ αυτοκρατορίας, της Ισπανίας, ενός κράτους που ακόμα διατηρεί μύθους της παλιάς αυτοκρατορικής της δόξας, βλέπει τον κίνδυνο και αντιδρά ακαριαία: βία, καταστολή, απαγορεύσεις.

Θα μπορούσαμε να πούμε “και τι μας νοιάζει”. Αν οι αστικές τάξεις και τα κράτη θέλουν πόλεμο κι αν οι καταπιεζόμενες κοινωνίες για άλλη μια φορά φάνε το παραμύθι, θα αρκούσε μια γενική ιδεολογική καταδίκη των εθνικισμών και ένα κάλεσμα στην ενότητα των καταπιεσμένων;

Δεν θα αρκούσε για όποιον θέλει να αλλάξει τον κόσμο κι όχι απλά να φλυαρεί για την αλλαγή του. Οπως γράφουν και οι Ισπανοί αναρχοσυνδικαλιστές της CNT, η κρατική ανεξαρτησία δεν συνιστά αυτοδιάθεση των Καταλανών εργαζόμενων.

Η βάρβαρη επίθεση όμως που δέχτηκαν συνιστά μια αδιαμφισβήτητη παραβίαση κάθε ιδέας αυτοδιάθεσης. Συνιστά ένα πισωγύρισμα στον δοκιμασμένο και άθλιο δρόμο της εθνοτικής καταστολής, συνιστά μια ακόμα πληγή για τους εργάτες, τους φτωχούς, έναν ακόμα λόγο αντίστασης.

Γιατί δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η εθνοτική καταπίεση, μπορεί να γίνεται η εργαλείο για μια ντόπια κυρίαρχη τάξη να παίξει τα ζάρια της, αλλά δεν είναι οι αστοί αυτοί που καταλήγουν στα νοσοκομεία ή αργά ή γρήγορα, τα νεκροταφεία. Είναι η κοινωνική βάση που και αυτή την καταπίεση θα την υποστεί σε όλη της την έκταση.

Κι αυτό έγινε στην Καταλονία. Οι πομφόλυγες της δημοκρατίας για άλλη μια φορά αποδεικνύονται φτερά στον άνεμο. Μόλις ο κρύος ιδρώτας της απώλειας κερδών και εξουσίας λούσει τους κυρίαρχους ενός κράτους τότε το λόγο έχουν τα κλομπ και τα όπλα.

Όπως γίνονταν πάντα, όπως θα γίνεται πάντα όσο υπάρχουν κράτη. Πόσο αστείο ακούγεται το επιχείρημα της συνταγματικής νομιμότητας που επικαλέστηκε το Ισπανικό κράτος για να καταστείλει αυτούς που δεν θέλουν να βρίσκονται υπό την εξουσία του συντάγματός του;

Πόσο αστεία ακούγονται τα δημοψηφίσματα και οι δημοκρατικές διαδικασίες που εκφράζουν υποτίθεται την λαϊκή βούληση;

Είναι σημαντικό να δούμε το εξής. Εκτός από τους Καταλανούς στην Ισπανία ανεξαρτησία διεκδικούν και οι Βάσκοι. Αυτοί, επέλεξαν τον δρόμο της ένοπλης αντιπαράθεσης εδώ και δεκαετίες με το Ισπανικό κράτος.

Πόσο αποκαλυπτικό είναι το γεγονός πως τόσο οι Καταλανοί όσοι και οι Βάσκοι παρά το ότι επέλεξαν δύο τελείως διαφορετικούς δρόμους για το ίδιο αίτημα κατέληξαν να δέχονται την ίδια βία, την ίδια βαρβαρότητα…

Για να καταλήγουμε.

Ως αναρχικοί αγωνιζόμαστε για την ολοκληρωμένη και απόλυτη αυτοδιάθεση των λαών. Αυτό που εμείς λέμε Αυτοδιεύθυνση. Την δυνατότητα της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας να μοιράζεται τον παραγόμενο πλούτο και να έχει στα χέρια της άμεσα και αδιαμεσολάβητα όλες τις πολιτικές αποφάσεις πιο αφορούν το σύνολο. Ο δρόμος γιαυτό δεν περνάει από την δημιουργία κρατών.

Αλλά αυτή η διαπίστωση δεν μπορεί ποτέ να γίνει εργαλείο για να επιτρέψει σε ένα κράτος, σε μια κυρίαρχη δύναμη να πατήσει τη μπότα του πάνω από την λαική θέληση. Αυτό που έγινε στην Καταλονία ήταν μια ωμή επίθεση υποταγής και ταπείνωσης μιας κοινωνικής πλειοψηφείας.

Δεν ξέρουμε αν θα έχει συνέχεια. Δεν ξέρουμε αν η Καταλανική αστική τάξη και πολιτική ελίτ σκοπεύει να το γυρίσει σε νταραβέρι για επιπλέον προνόμια από την Ισπανία. Δεν ξέρουμε αν το ανεπτυγμένο απο την κατασταλτική επίθεση λαϊκό φαντασιακό θα επιβάλει εξελίξεις.

Βλέπουμε με ανησυχία το Ισπανικό κράτος να προσπαθεί να επενδύσει στην μεταφορά της ρήξης με εμφυλιοπολεμικούς όρους στην βάση καλώντας φιλοενωτικές μαζικές εθνικιστικές συγκεντρώσεις. Δεν αγνοούμε ότι αυτό το Ισπανικό κράτος είναι άμεσος απόγονος του φασιστικού Φρανκικού εσμού, πως στην Ισπανία, όπως και στην Ελλάδα η δημοκρατία δεν έκανε ποτέ καμιά “αποχουντοποίηση”.

Σε κάθε περίπτωση η ευθύνη για την βία που ασκήθηκε και για αυτή που ίσως έπεται βαραίνει πλέον αποκλειστικά το Ισπανικό κράτος. Έχουμε εμπιστοσύνη στο Ισπανικό επαναστατικό κίνημα να διαχειριστεί την κρίση, να διακρίνει και να εκμεταλλευτεί τα όποια “προοδευτικά χαρακτηριστικά” υπάρχουν στο Καταλανικό κίνημα.

Δεν κουνάμε το δάχτυλο καμιάς ιδεολογικής καθαρότητας ούτε στους Καταλανούς, ούτε στους Βάσκους, ούτε στους Κούρδους ούτε σε κάθε λαό που δέχεται τη βία και αγωνίζεται ακόμα και αν οι διακηρυγμένοι στόχοι του κρύβουν θανάσιμους κινδύνους.

Στεκόμαστε στο πλευρό των καταπιεσμένων της Καταλονίας, της Βασκονίας, της Ισπανίας. Στεκόμαστε ενάντια στην κρατική βία και καταστολή.

Αυτό ήρθαμε εδώ να διαδηλώσουμε.”

Διαβάστε επίσης: Στους δρόμους της Αθήνας κατέβηκαν οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία: «Μαυρογυαλούρος ο Τσίπρας»