«Συνίσταται εν Πειραιεί υπό τον τίτλον “Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς” Σωματείον, ούτινος σκοπός είναι η ανάπτυξις της σωματικής αγωγής παρά τη νεολαία και η κατά πάντα φίλαθλον τρόπον εξύψωσις αυτής»…
Αυτό αναφέρει το Καταστατικό ίδρυσης του Ολυμπιακού, που γεννήθηκε σαν σήμερα στις 10 Μαρτίου 1925. Πέρασαν 95 χρόνια από την ημέρα εκείνη, που επιφανείς αλλά και απλοί Πειραιώτες αποφάσισαν να ιδρύσουν έναν σύλλογο, για να μπορούν τα παιδιά τους να αθλούνται σε διάφορα αθλήματα. Εκείνη την ημέρα στην ταβέρνα του Μοίρα, στην καρδιά του Πειραιά, γεννήθηκε ο γίγαντας του ελληνικού Αθλητισμού, ο Θρύλος των γηπέδων. Ένας σύλλογος, που διατήρησε τις βασικές αρχές του Καταστατικού του μέχρι σήμερα, καθώς ποτέ δεν υποτίμησε τα ερασιτεχνικά του τμήματα και 94 χρόνια τώρα κάνει πρωταθλητισμό, σε όλα ανεξαιρέτως τα αθλήματα που διατηρεί στις τάξεις του. Ελάχιστες ομάδες σε όλο τον κόσμο, μετρημένες στα δάχτυλα, το έχουν καταφέρει αυτό!
Ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη, ο πρώτος ιστορικά Έλληνας πιλότος και παρασημοφορημένος ήρωας του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, Νότης Καμπέρος, που πρότεινε το όνομα «Ολυμπιακός» επειδή παρέπεμπε στον Ολυμπισμό, ο βιομήχανος Μιχάλης Μανούσκος, πρώτος πρόεδρος του συλλόγου και μετέπειτα δήμαρχος Πειραιά, ο οποίος ολοκλήρωσε το όνομα και το έκανε «Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς», για να προσδιορίσει τη λαϊκή βάση του συλλόγου (σε αντιδιαστολή με τον Εθνικό που ήταν μια κλειστή ελίτ των τότε μεγαλοαστών της πόλης) και ο Γιάννης Ανδριανόπουλος, ο μεγαλύτερος από τα πέντε θρυλικά αδέλφια μιας αυτοδημιούργητης πειραιώτικης οικογένειας, ο οποίος φέρεται να είναι αυτός που πρότεινε ως χρώματα το κόκκινο και το άσπρο και έμελλε να γίνει ο πρώτος αρχηγός μιας ομάδας που κυριάρχησε στην Ελλάδα.
«Ναυαρχίδα» του συλλόγου έγινε φυσικά το ποδοσφαιρικό τμήμα, που πήρε στα γήπεδα το προσωνύμιο «Θρύλος» και κατέκτησε τους περισσότερους τίτλους στην Ελλάδα από κάθε άλλη ομάδα. Τα περισσότερα Πρωταθλήματα (44), τα περισσότερα Κύπελλα (27), τα περισσότερα νταμπλ (17) και μαζί μ’ αυτά 4 Σούπερ Καπ και 1 Βαλκανικό Κύπελλο, ενώ στο πέρασμα το χρόνου έγινε η ελληνική ομάδα με τις περισσότερες συμμετοχές στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
Σ΄ αυτά τα 95 χρόνια ζωής γεμάτα τίτλους, συγκινήσεις και δόξα και μέσα σε αυτή την διαδρομή, εννέα θρυλικές ομάδες που ξεχώρισαν και χάραξαν 9 «χρυσές» εποχές, σχεδόν μία ανά δεκαετία. Εννέα διαφορετικές γενιές «ερυθρόλευκων» ποδοσφαιριστών, που έγραψαν τις «χρυσές σελίδες» στην πολύτομη και ανεξάντλητη ιστορία του συλλόγου. Ας κάνουμε λοιπόν μια αναδρομή μέσα στο χρόνο και ας αναδείξουμε τις ομάδες αυτές και τις μορφές που ξεπήδησαν μέσα από κάθε εποχή.
1. Η ΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΩΝ
ΤΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Είναι η ομάδα του Ολυμπιακού από την ίδρυση μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’30. Κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία του συλλόγου (1931), επομένως ιστορικά έχει την μεγαλύτερη αξία, επειδή αυτή η ομάδα οδήγησε τον Ολυμπιακό στην κορυφή. Οι περισσότεροι παίκτες ήταν παρόντες και στους δύο επόμενους τίτλους (1933, 1934).
ΟΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ: Τα πρώτα χρόνια ο Γιάννης Ανδριανόπουλος υπήρξε ταυτόχρονα παίκτης-προπονητής, επειδή κατά τη διάρκεια της φοίτησής του σε Νομική σχολή του Λονδίνου, παρακολουθούσε ποδόσφαιρο και είχε μάθει συστήματα και τακτικές. Στα τέλη της δεκαετίας του ’20 ο Ολυμπιακός έκανε την υπέρβαση και πήρε ξένο προπονητή, τον περίφημο Τσέχο Γιάν Κοψίβα, που είχε εργαστεί στην Μπαρτσελόνα και την Εθνική της χώρας του. Αυτός έδωσε μορφή στην ομάδα, της έμαθε τα σύγχρονα για εκείνη την εποχή συστήματα και έβαλε τις βάσεις για τα μετέπειτα χρόνια. Ωστόσο, το πρώτο πρωτάθλημα το κατέκτησε με τον Ούγγρο Γιόζεφ Κόβατς, για να επιστρέψει ο Κοψίβα και να οδηγήσει την ομάδα σε νέους τίτλους.
ΟΙ ΘΡΥΛΟΙ: Τα πέντε αδέλφια της οικογένειας των Ανδριανόπουλων, ο Γιάννης, ο Γιώργος, ο Βασίλης, ο Ντίνος και ο «βενιαμίν» Λεωνίδας. Ιδρυτικά στελέχη και οι πέντε, είναι αυτοί που ως παίκτες οδήγησαν τον Ολυμπιακό στην κορυφή και την καταξίωση. Ο μεγαλύτερος Γιάννης εγκατέλειψε νωρίτερα το ποδόσφαιρο. Ο Γιώργος υπήρξε ο αρχηγός και το μεγάλο «αστέρι» της εποχής. Μεταπολεμικά διετέλεσε επί σειρά ετών πρόεδρος του συλλόγου (1954-1967) και θεωρείται ο «πατριάρχης» του Ολυμπιακού.
ΜΟΡΦΕΣ: Κλειδουχάκης, Γραμματικόπουλος (τερματοφύλακες), Κουράντης, Λεκκός, Πανόπουλος, Κορωναίος, Τερεζάκης. Άλλες βασικές μονάδες: Σοφράς, Πεζώνης, Βιολέτης.
2. Η ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΒΑΖΟΥ
ΤΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Με πρωταγωνιστή τον μεγάλο «κανονιέρη» Γιάννη Βάζο, η ομάδα αυτή πέτυχε το πρώτο σερί τίτλων στο ελληνικό ποδόσφαιρο, καθώς κατέκτησε τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα (1936, 1937, 1938).
ΟΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ: Αρχικά ο πρώην ποδοσφαιριστής της ομάδας Νίκος Πανόπουλος και στη συνέχεια πάλι ο περίφημος Τσέχος Γιαν Κοψίβα, που σημαδεύει με την παρουσία του την προπολεμική περίοδο του Ολυμπιακού.
ΟΙ ΘΡΥΛΟΙ:
1. Ο διεθνής κεντρικός επιθετικός Γιάννης Βάζος, που στην καριέρα του έχουν καταμετρηθεί πάνω από 500 γκολ σε επίσημους αγώνες και διεθνή φιλικά τουρνουά. Ένας θρυλικός «κανονιέρης», έγινε ο ηγέτης του Ολυμπιακού μετά την αποχώρηση των Ανδριανοπουλαίων, ενώ αγωνίστηκε για λίγο και μετά την Κατοχή.
2. Ο επιθετικός Θεολόγος Συμεωνίδης. Ήταν ο «παρτενέρ» του Βάζου και ο μπαλαδόρος που γοήτευε τον κόσμο με τις περίτεχνες ενέργειες και την υψηλή τεχνική του.
3. Ο τερματοφύλακας Αχιλλέας Γραμματικόπουλος. Υπερασπίστηκε την εστία της ομάδας, αλλά και της Εθνικής, ολόκληρη τη δεκαετία του ’30 και αγαπήθηκε από τον κόσμο για τις θεαματικές και ριψοκίνδυνες αποκρούσεις του.
ΜΟΡΦΕΣ: Ράγκος, Χρυσαφόπουλος, Κορσιάνος, Δεπούντης, Βαγιακάκος. Άλλες βασικές μονάδες: Μαλεύρης, Αλιφραγκής, Αναματερός, Παπαντωνίου, Γρηγοράτος.
3. Η ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΜΟΥΡΑΤΗ
ΤΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Κατέκτησε τους πρώτους μεταπολεμικούς τίτλους (1947, 1948, 1951), αλλά και τα πρώτα νταμπλ στην ιστορία του συλλόγου (1947, 1951).
ΟΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ: Αρχικά ο πρώην ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ Θέμος Ασδέρης και στη συνέχεια ο προπολεμικός διεθνής ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού Θεολόγος Συμεωνίδης.
ΟΙ ΘΡΥΛΟΙ:
1. Ο αμυντικός Ανδρέας Μουράτης σημάδεψε με την ηγετική φυσιογνωμία του και τον ηρωικό τρόπο παιχνιδιού του, ολόκληρη την ιστορία του Ολυμπιακού και έγινε παίκτης «σύμβολο» του συλλόγου.
2. Ο διεθνής μέσος Διονύσης Μινάρδος ήταν ο τεχνίτης της μπάλας, το «μυαλό» μέσα στο γήπεδο και ο «στρατηγός» της ενδεκάδας.
3. Ο επιθετικός Γιώργος Δαρίβας ήταν ο «πιτσιρικάς» εκείνης της ομάδας, που χάρη στην τεχνική του και την ευχέρεια στο σκοράρισμα καθιερώθηκε αμέσως στην ενδεκάδα, ενώ αποτέλεσε ηγετική μορφή ολόκληρη την δεκαετία του ΄50.
ΜΟΡΦΕΣ: Κουρουκλάτος, Λούβαρης (τερματοφύλακες), Γ.Χέλμης, Χατζησταυρίδης, Αποστολόπουλος, Χριστόπουλος, Βασιλειάδης. Άλλες βασικές μονάδες: Ζάκκας, Ζαρκάδης, Γκιόκας, Ν.Βασιλείου, Κοκκινάκης, Κανσός.
4. Η ΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΧΕΛΜΗΔΩΝ
ΤΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Κυριάρχησε στο ελληνικό ποδόσφαιρο τη δεκαετία του ’50, με την κατάκτηση των έξι συνεχόμενων πρωταθλημάτων (1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959) και των τεσσάρων νταμπλ, εκ των οποίων τα τρία συνεχόμενα (1954, 1957, 1958, 1959).
ΟΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ: Δημιουργοί αυτής της «σούπερ» ομάδας υπήρξαν τα αδέλφια Βαγγέλης και Γιάννης Χέλμης, παλιοί «άσοι» του Εθνικού και μεταπολεμικά του Ολυμπιακού. Αργότερα τοποθετήθηκαν ξένοι προπονητές (Βρόσλαβ Ντραγκίσεβιτς, Τίμπορ Κέμενι, Μπρούνο Βάλε), όμως οι Χέλμηδες είχαν πάντα το «γενικό κουμάντο» και παρέμειναν για πολλά χρόνια στην ομάδα, σε πόστο έφορου και γενικού διευθυντή.
ΟΙ ΘΡΥΛΟΙ: Διέθετε έναν «γαλαξία αστέρων».
1. Ο «φτερωτός» αρχηγός του Ολυμπιακού και της Εθνικής ομάδας Ηλίας Ρωσσίδης, υπήρξε ο πρώτος ακραίος αμυντικός του ελληνικού ποδοσφαίρου με επελάσεις στην αντίθετη περιοχή.
2. Ο κεντρικός μέσος Θανάσης Μπέμπης, από τους κορυφαίους τεχνίτες στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, ήταν το «δέκα το καλό» της ομάδας.
3. Ο επιθετικός Ηλίας Υφαντής, με την άριστη τεχνική του και την εκπληκτική δεινότητα στο σκοράρισμα, σημείωσε μερικά από τα πιο θεαματικά γκολ των ελληνικών γηπέδων.
4. Ο δυναμικός μέσος Μπάμπης Κοτρίδης, που μπορούσε να αγωνίζεται ταυτόχρονα σε πολλές θέσεις, χάρη στις αστείρευτες δυνάμεις που διέθετε, ενώ υπήρξε και από τους πιο εύστοχους σε στημένες φάσεις.
5. Ο τερματοφύλακας Σάββας Θεοδωρίδης, που θεωρείται μέχρι σήμερα ο κορυφαίος στην ιστορία του συλλόγου.
ΜΟΡΦΕΣ: Καραπατής (τερματοφύλακας), Σούλης (Κίνλεϊ), Στεφανάκος, Ιωάννου, Πολυχρονίου, Δρόσος, Μουστακλής, Ποσειδών, Ψύχος. Άλλες βασικές μονάδες: Ξανθόπουλος, Γερμενής, Τσαντάκης, Γκαβέζος, Χριστοφίδης, Κ.Παπάζογλου.
5. Η ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΜΠΟΥΚΟΒΙ
ΤΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Η «ταξιαρχία» του Μάρτον Μπούκοβι έδωσε τέλος σε μια «στείρα» εξαετία, πρόσφερε τους πρώτους τίτλους στην Α’ Εθνική (1966, 1967), ενώ δημιούργησε έναν θρύλο γύρω από το όνομά της, λόγω του μοντέρνου, γρήγορου και θεαματικού ποδοσφαίρου που απέδωσε.
Ο ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ: Παρ’ όλο που έμεινε μόνο 2,5 χρόνια στην Ελλάδα, ο Ούγγρος Μάρτον Μπούκοβι παραμένει μέχρι σήμερα ο πιο θρυλικός προπονητής στην ιστορία του συλλόγου κι αυτός που λατρεύτηκε όσο κανένας άλλος. Στηρίχθηκε σε παίκτες «σολίστες» και δημιούργησε ένα μοντέλο με καθαρά επιθετικό πνεύμα. Η συνεργασία του με τον Ολυμπιακό διακόπηκε απότομα, επειδή η Χούντα των συνταγματαρχών τον υποχρέωσε να επιστρέψει στην πατρίδα του.
ΟΙ ΘΡΥΛΟΙ:
1. Ο αρχηγός Γιώργος Σιδέρης «σημάδεψε» με την παρουσία του ολόκληρη τη δεκαετία του ’60, υπήρξε ο κορυφαίος επιθετικός της εποχής και παραμένει μέχρι σήμερα ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου.
2. Ο επίσης επιθετικός και δεινός σκόρερ Νίκος Γιούτσος, πάνω και γύρω από τον οποίο έστησε ο Μπούκοβι εκείνη την θρυλική ομάδα. Υπήρξε από τους πιο αγαπημένους ποδοσφαιριστές της «κόκκινης» εξέδρας, λόγω της υψηλής τεχνικής και της εκπληκτικής ντρίμπλας που διέθετε, της ευφυΐας που έβγαζε μέσα στο παιχνίδι του, αλλά και των επελάσεων που επιχειρούσε προς την αντίπαλη περιοχή.
3. Ο ακραίος επιθετικός Βασίλης Μποτίνος, ένας «αρτίστας» της μπάλας, από τους πιο θεαματικούς ποδοσφαιριστές των ελληνικών γηπέδων. Οι σοβαροί τραυματισμοί έδωσαν πρόωρο τέλος στην καριέρα του.
4. Ο ακούραστος μέσος Κώστας Πολυχρονίου, που υπήρξε βασικό στέλεχος και της ομάδας των Χέλμηδων και επί Μπούκοβι αναλάμβανε τις «ειδικές αποστολές» μέσα στο γήπεδο.
ΜΟΡΦΕΣ: Φρονιμίδης (τερματοφύλακας), Γκαϊτατζής, Ζαντέρογλου, Π.Βασιλείου, Αρ. Παπάζογλου. Άλλες βασικές μονάδες: Πλέσσας, Παυλίδης, Αγανιάν.
6. Η ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΓΟΥΛΑΝΔΡΗ
ΤΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Ο πρόεδρος Νίκος Γουλανδρής ξόδεψε «μυθικά» ποσά το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’70 και συγκέντρωσε στην ομάδα του μια πλειάδα ποδοσφαιριστών μεγάλης κλάσης, που κατέκτησαν τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα (1973, 1974, 1975) και δύο νταμπλ (1973, 1975), ενώ δημιούργησαν πολλά ρεκόρ που διατηρούνται μέχρι σήμερα, όπως τα 102 γκολ που πέτυχαν σε μια αγωνιστική περίοδο, το αήττητο σερί των 58 αγώνων (χωρίς ήττα επί 1,5 χρόνο!) και η συντριπτική νίκη με 11-0 επί του Φωστήρα.
Ο ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ: Ένας μεγάλος «άσος» του Παναθηναϊκού έμελλε να είναι ο δημιουργός και προπονητής αυτής της τόσο επιθετικής ομάδας. Ο Λάκης Πετρόπουλος κατάφερε να βρει την χημεία και να «παντρέψει» με επιτυχία όλα αυτά τα «αστέρια», που είχε στο δυναμικό του ο Ολυμπιακός.
ΟΙ ΘΡΥΛΟΙ: Διέθετε έναν «γαλαξία αστέρων».
1. Ο αριστεροπόδαρος επιθετικός μέσος Γιώργος Δεληκάρης, ένας ασύλληπτος μπαλαδόρος υψηλής τεχνικής, ηγέτης και «σημαία» της ομάδας, που λατρεύτηκε με πάθος από τον κόσμο και διατηρεί τον θρύλο του μέχρι σήμερα, παρά το γεγονός ότι διέκοψε ο ίδιος πρόωρα την καριέρα του.
2. Ο ομογενής από τη Γαλλία Υβ Τριαντάφυλλος, που ήταν το πιο χαρακτηριστικό δείγμα κεντρικού επιθετικού. Υπήρξε μια «μηχανή» των γκολ, καθώς είχε περίπου 25 τέρματα σε κάθε σεζόν.
3. Ο «αέρινος» επιθετικός Μιχάλης Κρητικόπουλος, από τις πιο δυνατές μεταγραφές του Γουλανδρή, ένας τεχνίτης της μπάλας κι ένας εκπληκτικός σκόρερ από όλες τις θέσεις.
4. Ο Παναγιώτης Κελεσίδης, από τους πιο εντυπωσιακούς τερματοφύλακες που έχει αναδείξει το ελληνικό ποδόσφαιρο, ένας αληθινός αίλουρος κάτω από τα γκολπόστ.
ΜΟΡΦΕΣ: Γιούτσος, Αργυρούδης, Περσίδης, Λοσάντα, Βιέρα, Γκαϊτατζής, Σιώκος, Γκλέζος, Αγγελής, Δαβουρλής. Άλλες βασικές μονάδες: Πουπάκης (τερματοφύλακας), Συνετόπουλος, Καραβίτης, Παμπουλής, Σταυρόπουλος, Κουρέας, Παπαδημητρίου, Βασιλόπουλος, Γαλάκος, Κυράστας.
7. Η ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΝΤΑΪΦΑ
ΤΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Με πρόεδρο τον πανέξυπνο και οργανωτικό Σταύρο Νταϊφά, ο Ολυμπιακός κυριάρχησε πλήρως τα πρώτα χρόνια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και κατέκτησε τέσσερα συνεχόμενα πρωταθλήματα (1980, 1981, 1982, 1983), εκ των οποίων το ένα νταμπλ (1981), και ακόμη ένα πρωτάθλημα λίγα χρόνια αργότερα (1987).
ΟΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ: Ο «σοφός» Κάζιμιρ Γκόρσκι, δημιουργός της εντυπωσιακής Εθνικής Πολωνίας της δεκαετίας του ’70, διαδέχθηκε τον Τόζα Βεσελίνοβιτς και έφτιαξε ένα εκπληκτικό και πολύ δεμένο σύνολο, που έφερε τον Ολυμπιακό σε απανωτές επιτυχίες. Όταν επέστρεψε στην πατρίδα του, ανέλαβε με την ίδια επιτυχία ο Αλκέτας Παναγούλιας.
ΟΙ ΘΡΥΛΟΙ:
1. Ο τεχνίτης κεντρικός επιθετικός Νίκος Αναστόπουλος, με τις γεμάτες έμπνευση κινήσεις του στο γήπεδο, υπήρξε κυρίαρχη μορφή της δεκαετίας του ΄80 και από τους κορυφαίους γκολτζήδες των ελληνικών γηπέδων, ενώ έγινε ο δεύτερος σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου.
2. Ο μεσοεπιθετικός Τάσος Μητρόπουλος, δυναμική παρουσία στον κεντρικό άξονα της ομάδας, με πολλά γκολ στο ενεργητικό του και με μακροχρόνια παρουσία στον σύλλογο.
3. Ο μέσος Βαγγέλης Κουσουλάκης, παίκτης «κλειδί» της ενδεκάδας, ένας ακούραστος μπαλαδόρος, με πολλά χιλιόμετρα σε κάθε ματς, που αποτέλεσε τον ιδανικό συνδετικό κρίκο μεταξύ άμυνας και επίθεσης.
4. Ο Νίκος Σαργκάνης, από τους κορυφαίους και πιο σταθερούς τερματοφύλακες στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, με πλήθος εντυπωσιακών επεμβάσεων στο ενεργητικό του.
ΜΟΡΦΕΣ: Γαλάκος, Κυράστας, Νικολούδης, Νοβοσέλατς, Μίχος, Ορφανός, Λεμονής, Στ.Παπαδόπουλος, Βαμβακούλας. Άλλες βασικές μονάδες: Αρβανίτης (τερματοφύλακας), Π.Ξανθόπουλος, Περσίας, Γούναρης, Πάλλας, Κοκολάκης, Καλτσάς, Τόγιας, Περόνε, Άλστρομ, Άλμπερτσεν και μετά το 1985 οι Σέστιτς, Μπάριος, Αλεξίου, Μπονόβας, Σεμερτζίδης, Αποστολάκης.
8. Η ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΚΟΚΚΑΛΗ
ΤΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Με ηγέτη και οδηγό τον άνθρωπο που έβγαλε τον σύλλογο από το μεγάλο οικονομικό αδιέξοδο, τον Σωκράτη Κόκκαλη, έγινε η πιο πετυχημένη ομάδα στην ιστορία του Ολυμπιακού, δημιουργώντας το ρεκόρ των επτά συνεχόμενων πρωταθλημάτων (από το 1997 έως το 2003) με ένα νταμπλ (1999) και ένα δεύτερο σερί πέντε τίτλων (από το 2005 έως το 2009) με τέσσερα νταμπλ (2005, 2006, 2008, 2009).
ΟΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ: Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς ήταν αυτός που έβγαλε τον Ολυμπιακό από την ανυποληψία των «πέτρινων» χρόνων, δημιουργώντας από την πρώτη χρονιά μια ομάδα, που άντεξε και μετά την αποχώρησή του το 1999. Στη συνέχεια τον διαδέχθηκαν πολλοί προπονητές, με πιο πετυχημένο τον παλιό «άσο» της ομάδας Τάκη Λεμονή, που πέρα από τους τίτλους πέτυχε και ιστορικές νίκες, τόσο απέναντι σε Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ όσο και σε ευρωπαϊκά παιχνίδια.
ΟΙ ΘΡΥΛΟΙ:
1. Ο αριστεροπόδαρος Σέρβος μεσοεπιθετικός Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς, που έγινε σημείο αναφοράς αυτής της εποχής, καθώς ήταν ο ηγέτης και ο παίκτης «βαρόμετρο» της ομάδας. Εκρηκτικός στο αριστερό άκρο, είναι ο ξένος με τη μεγαλύτερη διάρκεια, τις περισσότερες συμμετοχές και τη μεγαλύτερη προσφορά στην ιστορία του συλλόγου, αλλά και ο ποδοσφαιριστής που έχει κατακτήσει τους περισσότερους τίτλους στο ελληνικό ποδόσφαιρο (12 πρωταθλήματα και 5 Κύπελλα).
2. Ο επιθετικός μέσος Βασίλης Καραπιάλης, γνήσιο «τέκνο» της ποδοσφαιρικής αλάνας, ένας μπαλαδόρος που με τις περίτεχνες ενέργειές του ξεσήκωνε την εξέδρα.
3. Ο Βραζιλιάνος επιθετικός Τζιοβάνι Σίλβα Ντε Ολιβέιρα, ο αποκαλούμενος και «μάγος» της μπάλας λόγω των θεαματικών ενεργειών του, από τις μεγαλύτερες μεταγραφές στην ιστορία του συλλόγου, καθώς αποκτήθηκε από την Μπαρτσελόνα και ως διεθνής της «σελεσάο».
4. Ο αρχηγός Κυριάκος Καραταϊδης, που από αριστερό μπακ ανέλαβε καθήκοντα στο κέντρο της άμυνας και έγινε ο ρέκορντμαν συμμετοχών στην ιστορία του Ολυμπιακού.
ΜΟΡΦΕΣ: Ελευθερόπουλος, Νικοπολίδης (τερματοφύλακες), Αλεξανδρής, Γεωργάτος, Γιαννακόπουλος, Μαυρογενίδης, Ανατολάκης, Νινιάδης, Ίβιτς, Γκόγκιτς, Καρεμπέ και μετά το 2004 Στολτίδης, Τοροσίδης, Ριβάλντο, Γκαλέτι, Κοβάσεβιτς, Μέλμπεργκ.
Άλλες βασικές μονάδες: Νταμπίζας, Αμανατίδης, Πασσαλής, Πουρσανίδης, Πατσατζόγλου, Βενετίδης, Άντζας, Κωστούλας, Χούτος, Πάντος, Καφές, Κωνσταντίνου, Λουτσιάνο, Ζέτερμπεργκ, Οφορίκουε, Καστίγιο, Ζε Ελίας, Ζεβλάκοφ, Ντουντού.
9. Η ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΜΑΡΙΝΑΚΗ
ΤΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Ο Βαγγέλης Μαρινάκης διαδέχθηκε στην προεδρία τον Σωκράτη Κόκκαλη και κατάφερε να διατηρήσει στην κορυφή την ομάδα, η οποία πέτυχε ένα νέο σερί επτά πρωταθλημάτων (από το 2011 έως το 2017), εκ των οποίων τα τρία νταμπλ (2012, 2013, 2015).
ΟΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ: Αν και ο Ερνέστο Βαλβέρδε ήταν ο προπονητής που οδήγησε την ομάδα στον τίτλο το 2009, ωστόσο έφυγε για μια χρονιά, επέστρεψε την επόμενη και έγινε εκείνος που χαρακτήρισε αυτή την εποχή, κατακτώντας άλλα δύο πρωταθλήματα. Από τους υπόλοιπους τεχνικούς της τελευταίας πενταετίας, ο επίσης Ισπανός Μίτσελ Γκονζάλες αποδείχθηκε ο μακροβιότερος και πιο πετυχημένος.
ΟΙ ΘΡΥΛΟΙ: Είναι η ομάδα της σύγχρονης εποχής και ως εκ τούτου οι παίκτες δεν έχουν ολοκληρώσει τον κύκλο τους, ώστε να διαμορφωθεί ο θρύλος γύρω από το όνομά τους. Πάντως είναι μια εποχή του Ολυμπιακού που στην ενδεκάδα κυριαρχούν ξένοι ποδοσφαιριστές και ο καθένας όχι περισσότερο από δύο-τρία χρόνια παραμονής.
ΜΟΡΦΕΣ: Ρομπέρτο (τερματοφύλακας), Μέλμπεργκ, Ιμπαγάσα, Τσόρι Ντομίνγκεζ, Μιραλάς, Μιλιβόγεβιτς, Φουστέρ, Μανιάτης, Μήτρογλου, Φορτούνης. Άλλες βασικές μονάδες: Α.Παπαδόπουλος, Σιώβας, Φετφατζίδης, Χριστοδουλόπουλος, Χολέμπας, Μοντεστό, Μποτία, Πάντελιτς, Σαβιόλα, Καμπιάσο, Ανσαριφάρντ, Ποντένσε.
Η ΟΜΑΔΑ ΤΩΝ «ΠΕΤΡΙΝΩΝ ΧΡΟΝΩΝ»
Υπάρχει και μια ιστορικά «αδικημένη» ομάδα, που διέθετε σπουδαίους ποδοσφαιριστές, αλλά έπεσε πάνω στην εποχή των τεράστιων προβλημάτων και της διοικητικής αστάθειας που προκάλεσε η πτώση του πανίσχυρου οικονομικού παράγοντα και προέδρου Γιώργου Κοσκωτά. Έτσι έμεινε για μια δεκαετία (1987-1996) μακριά από τον τίτλο του πρωταθλητή και κατέκτησε μόνο δύο Κύπελλα (1990, 1992).
Κορυφαίος προπονητής αυτής της περιόδου υπήρξε η μορφή του ουκρανικού ποδοσφαίρου Όλεγκ Μπλαχίν, καθώς κατά τη διάρκεια της θητείας του ο Ολυμπιακός είχε μια εξαιρετική ομάδα, που απέδωσε ωραίο ποδόσφαιρο και έκανε για πρώτη φορά μια σημαντική πορεία στην Ευρώπη.
Μεγάλα «αστέρια» και με προσφορά φόρεσαν την φανέλα του Ολυμπιακού αυτή την εποχή. Οι σημαντικότεροι:
Ο Ούγγρος μεσοεπιθετικός Λάγιος Ντέταρι, ένας πραγματικός σολίστας των γηπέδων, γνήσιος εκπρόσωπος της μαγιάρικης σχολής, που η άφιξή του στην Ελλάδα προκάλεσε ντελίριο και 60.000 κόσμου μαζεύτηκε στην κεντρική πλατεία του Πειραιά για τον υποδεχθεί.
Ο Ουκρανός κεντρικός επιθετικός Όλεγκ Προτάσοφ, που εκείνη την εποχή συγκαταλεγόταν στα τρία κορυφαία σέντερ φορ της Ευρώπης και η μεταγραφή του στην «μικρή» Ελλάδα, προκάλεσε έκπληξη διεθνώς. Συνέδεσε για χρόνια το όνομά του με τον σύλλογο, καθώς αργότερα διετέλεσε και προπονητής.
Ο αναντικατάστατος αμυντικός μέσος Γιώτης Τσαλουχίδης, ο αρχηγός αυτής της εποχής, κυρίαρχος στον ανασταλτικό τομέα, αλλά και ταυτόχρονα ένας δεινός σκόρερ με καθοριστικά γκολ στο ενεργητικό του, που παρέμεινε για όλη την δεκαετία η «ψυχή» της ομάδας.
Ο ακραίος μεσοεπιθετικός Νίκος Τσιαντάκης, ένας γνήσιος τεχνίτης, με περίτεχνες ενέργειες και με σέντρες «διαβήτη».
Άλλες βασικές μονάδες: Ταληκριάδης, Ράντος, Στρακόσια (τερματοφύλακες), Παχατουρίδης, Νεντίδης, Καλατζής, Μητσιμπόνας, Μαυρομμάτης, Κωφίδης, Χαντζίδης, Μαρινάκης, Σαββίδης, Γκώνιας, Μουστακίδης, Βαΐτσης, Σοφιανόπουλος, Φούνες, Λιτόφτσενκο, Σάβιτσεφ, Μπατίστα.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
