Θάρθει μια μέρα που οι αστρονόμοι θα εντοπίσουν έναν αστεροειδή λίγους μήνες μακριά από το καταστροφικό ραντεβού του με την Γη. Η μόνη μας πιθανότητα επιβίωσης σε μια τέτοια περίπτωση θα είναι να χρησιμοποιήσουμε μια πυρηνική βόμβα για να αποφύγουμε την πρόσκρουση με τον αστεροειδή. Όμως μια τέτοια λύση θα λειτουργήσει;
Σε αντίθεση με ορισμένες μελοδραματικές υπερπαραγωγές του Χόλιγουντ της δεκαετίας του 1990 (Αρμαγεδδών κλπ), στην πραγματικότητα οι επιστήμονες δεν ενδιαφέρονται για τεράστιους αστεροειδείς που θα κατέστρεφαν ολοκληρωτικά τον πλανήτη. Οι τροχιές σχεδόν όλων των αστεροειδών με εύρος πάνω από ένα χιλιόμετρο έχουν χαρτογραφηθεί με ακρίβεια και γνωρίζουμε ότι δεν πρόκειται να αποτελέσουν απειλή στο άμεσο μέλλον.
Το πρόβλημα εστιάζεται πλέον στους σχετικά μικρούς αστεροειδείς, αυτούς που έχουν το μέγεθος γηπέδου ποδοσφαίρου. Αυτοί είναι που προκαλούν ανησυχία, γιατί εκτός του ότι είναι αρκετοί, συνήθως παραμένουν αθέατοι.
Ένας τέτοιος μικρού μεγέθους αστεροειδής μπορεί να μην ακούγεται πολύ επικίνδυνος σε σύγκριση με τον κολοσσό των 10 χιλιομέτρων που χτύπησε τη Γη πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια με κατακλυσμιαία αποτελέσματα. Όμως ο μετεωρίτης που εξερράγη πάνω από τη Σιβηρία το 1908 είχε πλάτος μόλις 60 μέτρα – και το ωστικό κύμα της πρόσκρουσης της έκρηξης ισοπέδωσε 1300 τετραγωνικά χιλιόμετρα δάσους.
Σύμφωνα με την εργασία ‘Late-time small body disruptions for planetary defense‘ που δημοσιεύθηκε πρόσφατα, οι προσομοιώσεις υψηλής πιστότητας που πραγματοποίησαν οι Patrick K.King et al, έδειξαν ότι ένας αστεροειδής με εύρος έως 100 μέτρα θα μπορούσε να εκμηδενιστεί από μια πυρηνική βόμβα ενός μεγατόνου, με το 99,9% της μάζας του να εκτοξεύεται μακριά από την τροχιά της Γης, εφόσον η έκρηξη πραγματοποιηθεί τουλάχιστον δύο μήνες πριν από την πρόσκρουση.
Στην ιδανική περίπτωση, οι αστεροειδείς που θα συγκρουστούν με τη Γη μπορούν να εντοπιστούν δεκαετίες πριν την πρόσκρουση. Σε μια τέτοια περίπτωση, ένα μη επανδρωμένο διαστημόπλοιο θα μπορούσε να τους χτυπήσει με την απαιτούμενη ορμή έτσι ώστε να τους ωθήσει μακριά από τη γη. Αυτή η στρατηγική, γνωστή ως εκτροπή, θα δοκιμαστεί το επόμενο έτος με την διαστημική αποστολή της NASA, Double Asteroid Redirection Test (DART).
Αλλά ένας αστεροειδής ακόμη και αρκετά χρόνια πριν την πρόσκρουσή του με την Γη μπορεί να μην είναι κατάλληλος για εκτροπή. Σε εκείνο το στάδιο, μπορεί να είναι πολύ αργά για να αλλάξει επαρκώς η τροχιά του με μια ώθηση. Κι αν ακόμα γίνει απόπειρα εκτροπής, ο αστεροειδής μπορεί να διασπαστεί σε μικρότερα αλλά ακόμα επικίνδυνα κομμάτια που θα μπορούσαν να χτυπήσουν τη Γη σε πολλά σημεία.
Η χρήση πυρηνικής έκρηξης θα είναι πάντα η τελευταία λύση. Αν όμως έχουμε λίγο χρόνο στην διάθεσή μας, μπορεί να είναι η μόνη μας ελπίδα. Οι προσομοιώσεις έδειξαν ότι αν η πυρηνική έκρηξη γίνει τουλάχιστον δύο μήνες πριν από την προβλεπόμενη ημερομηνία πρόσκρουσης, θα διασφαλιζόταν πως τυχόν θραύσματα που θα έφταναν στη Γη θα ήταν αρκετά μικρά για να καούν στην ατμόσφαιρα.
Κανείς δεν θέλει να περιμένει μέχρι την τελευταία στιγμή για να δει αν μια πυρηνική έκρηξη θα σώσει τον κόσμο. Αλλά μια μέρα η ανθρωπότητα μπορεί να μην έχει άλλη επιλογή. Η NASA υπολογίζει ότι υπάρχουν 17.000 κοντά στη Γη αστεροειδείς με εύρος πάνω από 140 μέτρα που ακόμα δεν έχουν βρεθεί. Γιαυτό ένα νέο διαστημικό τηλεσκόπιο της NASA, το Near-Earth Object Surveyor space telescope (NEO Surveyor), θα έχει ως στόχο τον εντοπισμό αυτών των ‘μικροσκοπικών’ απειλών.
Πηγή: physicsgg.me
