Αντίθετα με τις εμφανίσεις της ατλαντικής προπαγάνδας, ο Τιερί Μεϊσάν ερμηνεύει τις διεθνείς σχέσεις μακροπρόθεσμα. Για εκείνον, δεν υπήρξε εμφύλιος πόλεμος τα τελευταία επτά χρόνια στη Συρία, αλλά ένας δεκαετής περιφερειακός πόλεμος στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Από τη μεγάλη αυτή σύγκρουση, της οποίας η Ρωσία βγαίνει νικήτρια απέναντι στο ΝΑΤΟ, εμφανίζεται σταδιακά μια νέα ισορροπία στο κόσμο.
Κάθε πόλεμος τελειώνει με νικητές και ηττημένους. Τα δεκαεπτά χρόνια που μόλις ζήσαμε στη «Ευρύτερη Μέση Ανατολή» δεν μπορούν να αποτελέσουν εξαίρεση. Ωστόσο, ενώ ο Σαντάμ Χουσεΐν και ο Μουαμάρ Καντάφι έχουν εξαλειφθεί και η Συρία είναι στο δρόμο να νικήσει, δεν υπάρχει άλλος ηττημένος παρά μόνο ο αραβικός Λαός.
Το πολύ που μπορεί κανείς να προσποιηθεί ότι πιστεύει ότι το πρόβλημα είναι μόνο στη Συρία. Και ότι στη Συρία, δεν είναι παρά μόνο στη Γκούτα. Και ότι στη Γκούτα, έχασε ο στρατός του Ισλάμ. Αυτό το επεισόδιο δεν αρκεί για να κηρυχτεί το τέλος των εχθροπραξιών που καταστρέφουν την περιοχή, καταστρέφουν ολόκληρες πόλεις και σκοτώνουν ανθρώπους κατά εκατοντάδες χιλιάδες.
Ωστόσο, το παραμύθι για την μετάδοση των «εμφυλίων πολέμων» επιτρέπει στις 130 χώρες και διεθνείς οργανισμούς που συμμετείχαν στη σύνοδο κορυφής των «Φίλων της Συρίας» να αρνηθούν τις ευθύνες τους και να κρατήσουν ψηλά το κεφάλι τους. Και καθώς δε θα παραδεχτούν ποτέ την αποτυχία τους, θα συνεχίσουν τις καταχρήσεις τους σε άλλα θέατρα επιχειρήσεων. Με άλλα λόγια: ο πόλεμος τους θα τελειώσει σύντομα στην περιοχή, αλλά θα συνεχιστεί αλλού.
Από αυτή την προοπτική, αυτό που συμβαίνει στη Συρία από της διακήρυξης πολέμου των ΗΠΑ – το Syrian Accountability Act -, το 2003, δηλαδή σχεδόν πριν από 15 χρόνια, θα έχει διαμορφώσει τη Τάξη του κόσμου που είναι στο δρόμο και συγκροτείται. Πράγματι, ενώ σχεδόν όλα τα κράτη της «ευρύτερης Μέσης Ανατολής» έχουν αποδυναμωθεί ή καταστραφεί, μόνο η Συρία εξακολουθεί να είναι όρθια και ανεξάρτητη.
Συνεπώς, η στρατηγική του ναυάρχου Cebrowski, που στοχεύει να καταστραφούν οι κοινωνίες και τα Κράτη των μη-παγκοσμιοποιημένων χωρών και να εκβιαστούν οι παγκοσμιοποιημένες χώρες να πληρώσουν για να έχουν πρόσβαση στις πρώτες ύλες και τις πηγές ενέργειας αυτής της περιοχής, δεν θα μπορεί να εφαρμοστεί από το Πεντάγωνο, ούτε εδώ ούτε οπουδήποτε αλλού.
Υπό την πρωτοβουλία του προέδρου Τραμπ, οι Ένοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ παύουν αργά την υποστήριξή τους στους τζιχαντιστές και αρχίζουν να αποχωρούν από το πεδίο της μάχης. Αυτό δεν τους κάνει φιλάνθρωπους, αλλά ρεαλιστές, και θα πρέπει να σηματοδοτήσει το τέλος της εμπλοκής τους έναντι Κρατών.
Επανασυνδέοντας με τον Χάρτη του Ατλαντικού μέσω του οποίου το Λονδίνου και η Ουάσιγκτον συμφώνησαν το 1941, για τον από κοινού έλεγχο των ωκεανών και του παγκόσμιου εμπορίου, οι ίδιες Ηνωμένες Πολιτείες ετοιμάζονται τώρα να σαμποτάρουν το εμπόριο του κινέζικου αντιπάλου τους. Ο Ντόναλντ Τράμπμ μεταρρυθμίζει τα Quads (με την Αυστραλία, την Ιαπωνία και την Ινδία) για να περιορίσει την κίνηση του κινεζικού στόλου στον Ειρηνικό. Ταυτόχρονα, ανέθεσε το Εθνικό Συμβούλιο Ασφάλειας στον Τζόν Μπόλτον, του οποίου το μεγάλο επίτευγμα υπό τον Bush Jr., ήταν να εμπλέξει τους Συμμάχους στη στρατιωτική επιτήρηση των ωκεανών και του παγκόσμιου εμπορίου.
Το μεγάλο κινέζικο σχέδιο των δρόμων του μεταξιού (τόσο στη ξηρά όσο και στη θάλασσα) δεν αναμένεται να πετύχει τα επόμενα χρόνια. Καθώς το Πεκίνο αποφάσισε να μεταφέρει τα εμπορεύματά του μέσω της Τουρκίας και όχι μέσω Συρίας και Λευκορωσίας αντί της Ουκρανίας, θα προκύψουν «αναταράξεις» από τώρα και στο εξής στις δύο αυτές χώρες.
Ήδη στον δέκατο πέμπτο αιώνα, η Κίνα προσπάθησε να ανοίξει ξανά τον δρόμο του μεταξιού κατασκευάζοντας ένα τεράστιο στόλο 30.000 ανδρών υπό τη διοίκηση του μουσουλμάνου ναυάρχου Zheng He. Παρά την θερμή υποδοχή αυτής της ειρηνικής αρμάδας στον Περσικό Κόλπο, την Αφρική και την Ερυθρά Θάλασσα, το σχέδιο αυτό απέτυχε. Ο αυτοκράτορας έδωσε εντολή να πυρποληθεί ολόκληρος ο στόλος. Η Κίνα κλείστηκε στον εαυτό της για πέντε αιώνες. Ο πρόεδρος Xi εμπνεύστηκε από αυτόν τον διάσημο προκάτοχό για να φανταστεί τους «Δρόμο και Ζωνάρι», αλλά ενδέχεται να οδηγηθεί, όπως ο αυτοκράτορας των Μινγκ Xuanzong, να αυτοβυθίσει ο ίδιος τη πρωτοβουλία του, ανεξάρτητα από τα ποσά που επενδύθηκαν από τη χώρα του – και ως εκ τούτου χαμένα.
Το Ηνωμένο Βασίλειο, από τη πλευρά του, δεν έχει εγκαταλείψει το σχέδιο του για νέα «αραβική εξέγερση» με το οποίο είχε φέρει στην εξουσία τους Ουαχαμπίτες από τη Λιβύη μέχρι τη Σαουδική Αραβία, το 1915. Ωστόσο, η «Αραβική Άνοιξη» του 2011 , η οποία έπρεπε αυτή τη φορά να αφιερωθεί στους Αδελφούς Μουσουλμάνους, έσπασε πάνω από την συρολιβανεζική Αντίσταση.
Το Λονδίνο σκοπεύει να χρησιμοποιήσει τη «περιστροφή (pivot) προς την Ασία» των Ηνωμένων Πολιτειών για να ανακτήσει την ακτινοβολία της πρώην αυτοκρατορίας του. Ετοιμάζεται να εγκαταλείψει την Ευρωπαϊκή Ένωση και καθοδηγεί τους στρατούς του ενάντια στη Ρωσία. Προσπάθησε να συγκεντρώσει τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό συμμάχων πίσω του με την οργάνωση-χειραγώγηση της υπόθεσης Σκρίπαλ, αλλά αντιμετώπισε μερικές απογοητεύσεις, μεταξύ των οποίων την άρνηση της Νέας Ζηλανδίας να συνεχίσει να παίζει το ρόλο του υπάκουου προτεκτοράτου στον κυρίαρχο. Αναμένεται λογικά να αναπροσανατολίσει τους τζιχαντιστές του ενάντια στη Μόσχα, όπως το έκανε κατά τους πολέμους στο Αφγανιστάν, τη Γιουγκοσλαβία και τη Τσετσενία.
Η Ρωσία, η μόνη μεγάλη δύναμη που βγαίνει νικήτρια από τη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή, κατάφερε να επιτύχει το στόχο της Τσαρίνας Αικατερίνης Β’ να αποκτήσει πρόσβαση στη Μεσόγειο και να σώσει το λίκνο του Χριστιανισμού στον οποίο βασίζεται ο πολιτισμός της.
Η Μόσχα αναμένεται τώρα να αναπτύσσει την Ευρασιατική Οικονομική Ένωση, στην οποία η Συρία είναι υποψήφια από το 2015. Εκείνη την εποχή, η ένταξη της είχε ανασταλεί μετά από αίτημα της Αρμενίας που ανησυχούσε για την ένταξη στο κοινό οικονομικό χώρο ενός Κράτους σε εμπόλεμη κατάσταση, αλλά τα πράγματα άλλαξαν.
Η νέα ισορροπία του κόσμου είναι ήδη διπολική μετά την αποκάλυψη από τη Ρωσία του νέου πυρηνικού της οπλοστασίου. Ο κόσμος αναμένεται να χωριστεί στα δύο, όχι από ένα Σιδερούν παραπέτασμα, αλλά από τη μόνη βούληση των Δυτικών, που ήδη διαχωρίζουν τα τραπεζικά συστήματα και σύντομα το Διαδίκτυο. Αναμένεται να βασίζεται στο ΝΑΤΟ από τη μια πλευρά και όχι πλέον στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας, αλλά στην Οργάνωση της Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας, αφετέρου. Μέσα σε περίπου τριάντα χρόνια, η Ρωσία γύρισε τη σελίδα του μπολσεβικισμού και μετατόπισε την επιρροή της από την Κεντρική Ευρώπη προς τη Μέση Ανατολή.
Σε μια κίνηση εκκρεμούς, η Δύση, ο πρώην “ελεύθερος κόσμος”, μετατρέπεται σε ένα σύνολο καταναγκαστικών και ψευδώς συναινετικών κοινωνιών. Η Ευρωπαϊκή Ένωση εξοπλίζεται με μια μεγαλύτερη και πιο καταπιεστική γραφειοκρατία από εκείνη της Σοβιετικής Ένωσης. Ενώ η Ρωσία γίνεται και πάλι πρωταθλήτρια του Διεθνούς Δικαίου.
Του Τιερί Μεϊσάν
Μετάφραση: Κριστιάν Άκκυριά
Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Η Ρωσία ο Πούτιν και η ηθική χρεοκοπία της Δύσης
ΗΠΑ: Κίνδυνος αμερικανορωσικής πολεμικής αντιπαράθεσης στη Συρία!
Λαβρόφ: Οι ΗΠΑ προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα ψευδοκράτος στη Συρία
