Ένας Έλληνας που βιώνει τον τρόμο στην χώρα του Μαδούρο,τη Βενεζουέλα, συνομίλησε μέσω διαδικτύου με τον αρχηγό του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, Σταύρο Θεοδωράκη.
Τον συγκινητικό διάλογο δημοσίευσε ο κ.Θεοδωράκης, εξιστορώντας την κατάσταση στην Βενεζουέλα από τον Γιάννη Κουζηνό, κάτοικο της χώρας. Υπογραμμίζει πως ελπίζει αυτός και η οικογένειά του να είναι καλά και να καταφέρουν να φύγουν από εκεί. Λίγες ώρες δημοσίευσε την απάντηση του κ.Κουζηνού.
Διαβάστε την ανάρτηση του κ. Θεοδωράκη
«Από το πρωί μάχες σώμα με σώμα, εκατοντάδες δακρυγόνα και πολλές συλλήψεις διαδηλωτών έξω από το σπίτι μας. Κοντεύει 2 το μεσημέρι και η κατάσταση παραμένει τεταμένη».
Διαβάζω τις αναρτήσεις του και κρατώ την αναπνοή μου. Ο Γιάννης βρίσκεται στο Καράκας και μεταδίδει απ’ το προφίλ του και απ’ το liberal.gr τα όσα γίνονται στη Βενεζουέλα.
Πριν από λίγες μέρες έγραφε: «Στείλαμε τη μικρή στο σχολείο για δεύτερη φορά μετά τις διακοπές του Πάσχα. “Μετά φόβου”. Το είχε ανάγκη όμως. Είναι κλεισμένη σε 4 τοίχους με μόνη διέξοδο το σχολείο και τον υπολογιστή της».
«Και γιατί δε φεύγουν;» θα ρωτήσει κάποιος. Το προσπαθούν εδώ και 6 μήνες, αλλά “γραφειοκρατικοί” λόγοι καθυστερούν διαρκώς την αναχώρηση προς Ισπανία. Όταν φύγουν έχουν ορκιστεί ότι θα πάρουν μαζί και τα σκυλιά τους και τα γατιά τους. Όλη την οικογένειά! «Η άλλη λύση είναι να ανοίξω την πόρτα και να τα πετάξω στο δρόμο. Αυτό ισοδυναμεί με ένα βασανιστικό, αργό θάνατο στους δρόμους του Καράκας. Δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο στην οικογένειά μου», έγραψε ο Γιάννης.
Σκέφτομαι αν όλοι αυτοί που θεωρούν ήρωα τον Μαδούρο, διαβάζουν τις αναρτήσεις του Γιάννη… Αλλά δεν με ενδιαφέρει κιόλας. Σε αυτή τη χώρα έχουμε υμνήσει πολλούς δικτάτορες. Δεξιούς και αριστερούς. Είναι το νήμα του λαϊκισμού που μας συνδέει…
Ελπίζω μόνο η οικογένεια του Γιάννη να καταφέρει να διαφύγει. Και η Βενεζουέλα να πάψει να μετρά αθώους νεκρούς.
Πριν λίγο βγήκε ένα βίντεο με 4 αστυνομικούς να χτυπούν με καπνογόνο ( ; ) και να σκοτώνουν έναν 27 χρονο διαδηλωτή. Αν έχετε αμφιβολίες για το καθεστώς Μαδούρο, δείτε το:”
Η απάντηση
Αγαπητέ Σταύρο Θεοδωράκη,κύριε Πρόεδρε,δύο γραμμές έστω,νιώθω ότι σας οφείλω σαν ελάχιστη ευχαριστία για το ανθρώπινο ενδιαφέρον σας και την κατανόηση της κατάστασης εδώ στην Βενεζουέλα όχι μόνο για μένα και την οικογένεια μου αλλά και για όλους τους Βενεζολάνους που βρίσκονται στους δρόμους,δίνοντας τον σκληρό και δίκαιο αγώνα για τα αυτονόητα.
Λόγια σαν και τα δικά σας μας κρατάνε όρθιους και ευτυχώς επιβεβαιώνουν με τον καλύτερο τρόπο ότι,τους Έλληνες,δεν μας συνδέει ευτυχώς μόνο το νήμα του λαϊκισμού αλλά και η ανάγκη συστράτευσης μας με το δίκαιο και η αλληλεγγύη σε όποιον έχει την ανάγκη μας απανταχού.
Πάνω από 6 μήνες προσπαθούμε να φύγουμε από την Βενεζουέλα και “γραφειοκρατικοί” όπως πολύ ευγενικά τους ονομάσατε λόγοι,δεν μας επιτρέπουν το ταξίδι της επιστροφής.Όπως και χιλιάδες άλλους πολίτες αφού το επί 18 ολόκληρα χρόνια καθεστώς που κυβερνά την Βενεζουέλα είναι ανίκανο να προσφέρει στους πολίτες του τα αυτονόητα.Μια ανανέωση διαβατηρίου,πρόσβαση στο καθημερινό,ασφάλεια και πάνω απ όλα,Ελευθερία.
18 χρόνια Τσαβισμού και το σύστημα αυτό αποτελεί το παρελθόν αλλά και το παρόν της Βενεζουέλας.Οι χιλιάδες Βενεζολάνοι μάχονται και πεθαίνουν καθημερινά στους δρόμους όχι μόνο για να αλλάξουν το μέλλον τους αλλά επειδή γνωρίζουν πια ότι αν η πολιτική αλλαγή δεν έρθει γρήγορα η χώρα τους δεν θα έχει κανένα απολύτως μέλλον για τους ίδιους και τα παιδιά τους.
Θα ήθελα επίσης να καταλάβει επιτέλους ο κάθε Έλληνας ότι την Βενεζουέλα δεν την έβαλαν στον πολιτικό χάρτη και την πολιτική ατζέντα εκείνοι που επικρίνουν το καθεστώς αλλά εκείνοι που το θαυμάζουν,παράλληλα με την συγκυρία της ανάδειξης τους στην εξουσία στην Ελλάδα.
Εγώ προσωπικά και η οικογένεια μου,βρεθήκαμε στην μέση,μέρος χωρίς να το θέλουμε της ιστορίας της Βενεζουέλας σε συνδυασμό με την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα.
Αγαπητέ Σταύρο Θεοδωράκη,κύριε Πρόεδρε,ειλικρινά το μόνο που έχω να πω είναι ότι είμαι πλέον εξαιρετικά κουρασμένος και το μόνο που ζήτω είναι να βρεθώ,εγώ και η οικογένεια μου, όσο γίνεται πιο σύντομα σε ήρεμο.ελεύθερο και ασφαλές περιβάλον.
Ελπίζουμε βαθιά μέσα μας ότι οι Έλληνες,εσείς προσωπικά,το Ποτάμι,δεν θα μας ξεχάσετε και πάνω από όλα δεν θα ξεχάσετε τον αγώνα που δίνουν οι Βενεζολάνοι 9.500 χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα μας.
Σας ευχαριστώ για μια ακόμα φορά μέσα από την καρδιά μου αλλά θα μου επιτρέψετε,να κάνω κλείνοντας το ευχαριστώ μου πιο θερμό και ανθρώπινο όπως και τα λόγια σας…
Σταύρο,σε ευχαριστώ …
Γιάννης Κουζηνός
Βενεζουέλα-Καράκας 12/5/2017
